«Πως να εξημερώνετε Αιθέρια Πλάσματα» Απόσπασμα 2
“(…)Ήταν τέλητουΟκτώβρη και έκανε πολύκρύο. Πάντα τουάρεσετορομαντικό ψύχοςτης αγγλικήςεξοχής. Έθρεφε τα περιβόητα εγγλέζικα τριαντάφυλλα και τρυπούσε τα μακριάτουκόκαλα τιςμικρέςώρες. Και εκείνος υπέφερεγλυκά, ο πόνοςτου υπενθύμιζε πωςκάπου βαθιάμέσα τουήταν ακόμηζωντανός. Απόψεόμωςήταν διαφορετικά... Από τηνένταση, τονείχε πιάσει πονοκέφαλος.
Αναθεμάτισε τον εαυτότου πουδενείχε προνοήσει να χώσειμεςστιςτσέπες του, εκτός από την πρόσκληση, και κανένα φλασκί μερούμι ή τουλάχιστον Southern Comfort. Προτιμούσε τα γλυκά ποτάόταν ήταν σεκίνηση. Τοουίσκιήταν για τις προσεγμένεςώρεςτηςμοναξιάς, όταν σκεφτόταν ή όταν έπαιζε πιάνο, μπίρα με παρέα και τσιγάρα, κρασί μετο φαγητό, νερόόταν βαριόταν.
Θυμήθηκε τα επικάμεθύσια πουέκανε φοιτητής, στην προσπάθειά του να αποφύγει περίπλοκες σκέψεις και μπουρδουκλωμένα συναισθήματα. Τότεοιμώλωπες τηςψυχήςτουήταν ακόμη πολύνωποί για να τους αγγίξει. Χώρια πουήταν πιοδειλός και από κοτόπουλο... Εκείνος και τα παιδιά από τοσυγκρότημα στηνΑγγλία πίστευαν ακράδαντα στηθεωρία «Τοτρίχωμα τουσκύλου». Η θεωρία υποστήριζε πωςγια να καταπολεμήσεις τα συμπτώματα του χανγκόβερ έπρεπε να πιείςλίγο από τοίδιο ποτό πουσουέφερετομεθύσιτην προηγουμένη. Προερχόταν από έναν παλιόσκωτσέζικο αστικόμύθο, πουέλεγεότι αν σεδάγκωνεσκυλί, έπρεπε να πάρειςτρίχες από πάνωτου και να τιςτρίψειςστην πληγήγια να αποφύγειςτημόλυνση. Τρίχες και γελοιότητες, σκέφτηκε ο Ρήγας, χαμογελώντας πικράστηθύμησηεκείνωντωνόμορφων, μεςστην παραζάλητους, χρόνων.
Τοίδιογελοίοήταν πωςστα είκοσίτουςνόμιζαν πωςήξεραν τι πάει να πει ανυπόφορο χανγκόβερ. Γύρωστα τριάντα παράέζησετοχειρότερο χανγκόβερ τηςζωήςτου.
Στηνηλικία δηλαδή πουφτάνειςστην πικρήσυνειδητοποίηση ότιτοκορμίσουδενείναι πλέονμία άτρωτημηχανή που μασάεισίδερα. Τώρα πλέον, στα σαράντα, ήξερεμε απόλυτη βεβαιότητα πως κανείςδενξέφευγεσώος και αβλαβής από τα βασανιστήρια της αυτό-καταστροφής.
Το βλέμμα τουσυνάντησε επιτέλουςφώτα. Είχεδρόμοόμως ακόμη μπροστάτουγια να τα φτάσει. Γέμισε τα πνευμόνια μεμία γενναία δόση από παγωμένο, υγρό αέρα. Συνέχισετηγραμμική πορεία τουάγαρμπα, μεσυρτόρυθμό και απόκοσμο, σαν υπνοβάτης. Ψηλός, αδύνατος και καμπούρης, έμοιαζε μετονερημίτητων Led Zeppelin και τοκρεμαστό φανάριτου.
Το πυκνό, υγρόδάσος επιτέλουςάνοιξε τα σαγόνια του και τονξέρασε μπροστάσεένα εξαίσιο σπίτιμεφωταγωγημένη αυλή. Τυφλώθηκε από το απότομοθάμβος, μα
υπάκουα το ακολούθησε σαν πειθήνιοκουτάβι. Πλησίαζε πιοκοντάσεεκείνη. Τηνένιωθε. Ανέκλεινε τα μάτια, ήταν πεπεισμένοςότι θα μπορούσε να ακούσειστα αυτιάτου
τον παλμότης. Ήταν βέβαιος πως θα την έβρισκεμέσα στα έγκατα τουφωτός, να τον περιμένει.
Άνοιξε προσεχτικάτην αυλόπορτα. Τουγραμένο κάγκελοέτριξε και εκείνος ανατρίχιασε από τονήχοτηςσκουριάς. Συνήλθεγια λίγο και μπόρεσε να καθαρίσειτο βλέμμα του, βγήκε από τονκόσμοτωνσκέψεων. Ανακάλυψε ότι η αυλήήταν γεμάτηκόσμο. Τρόμαξε λίγο· εσωστρεφήςφύση, τα πλήθη πάντα τουέφερναν ακούσια αποστροφή. Μα δεν πτοήθηκε, συνέχισετην πορεία του προςεκείνη.
Η απαλή αισθησιακή μουσική αγκάλιαζε τα γέλια και τιςομιλίεςτων καλεσμένων, ποτήρια τσούγκριζαν εύθυμα, τακούνια σπιρούνιζαν με αλογίσια αυταρέσκεια το πεζοδρόμιο, υφάσματα θρόιζαν φιλήδονα κάτω από το βάρος αβρών αγγιγμάτων.
Από το βάθος, μπόρεσε να ακούσειτη βελούδινηφωνήτης ΜπεθΓκίμπονς των Portishead, πουεκλιπαρούσε ξέπνοα μετοτραγούδι τηςκάποιον επίδοξοεραστή «να τηνκάνει να νιώσειγυναίκα». Ήθελε να τουτοτραγουδούσε εκείνη ξανά αυτότοτραγούδι... Και εκείνος να εκπλήρωνε τις επιθυμίεςτης και να τηνέκανε να νιώσειγυναίκα.
Έσφιξετηγροθιάμεςστηντσέπη του, νόμισε πωςγια μία στιγμή η παλάμητουγέμισεμεδροσερόγυναικείο μαλλί.
Θυμήθηκετην πρώτηφορά πουτου επιτράπηκε να την αγγίξει. Τοκεφάλιτηςμύριζε αραβικόγιασεμί, καθαριότητα και ζεστήγυναικεία σάρκα. Τηςχάιδεψεμετρυφερότητα τη χαίτη, σαν να χειριζόταν κάτω από τα δάκτυλάτουένα μικρόζωάκιμε μαλακάκόκαλα.
Χρόνια πεταμένα...
Έσφιξε τα δόντια τουμε βία, δαγκώθηκε. Ένιωθε τα μάτια του να καίνεμέσα στιςκόγχεςτους και τα αυτιάτου να βουίζουν, τους παλμούςτου να καλπάζουν. Θυμήθηκετιςχιλιοφθαρμένες, άθλιεςστρατιωτικές μπότες πουφορούσεστιςροκσυναυλίες και ένιωσενοσταλγία. Μακάρι να μπορούσε να διακτινιστεί τώρα στημέσητου πουθενάσεένα
λασπωμένογήπεδο, να χοροπηδάει στημελωδία κάποιας ηλεκτρικήςκιθάρας. Άγνωστοςμεταξύ αγνώστων. Ελεύθερος... Μαζίτης.
Την έβλεπε από μακριά να έρχεται προςτομέροςτου. Τα μάτια τουείχαν θολώσει από τηνένταση, προσπάθησε να εστιάσειτο βλέμμα του.
Ήταν σίγουρα εκείνη;
Ναι, ήταν εκείνη.
Ήταν η αριστοκρατική, αθόρυβη περπατησιά της. Σαν ελαφίνα. Το πορφυρότηςφόρεμα, το καλοσμιλεμένοδεξί πόδι, πουδραπέτευε δεμένομεςστα χρυσάψηλά σανδάλια.
Τον πλησίαζε.
Κουβάλησαν οιάνεμοιτημυρωδιάτης. Εξαιρετικής ποιότητας φερομόνες και σταγόνες αιθέρα από το μπουκαλάκι κάποιου σύγχρονου αλχημιστή. Έφτανε στα ρουθούνια του και τονζάλιζε. Τρύπωνε από τα πνευμόνια του βαθιάμεςστηνκοιλιάτου, ύπουλο και ανήσυχο ασημένιοφίδι. Έψαχνε μία άνετηθέσηγια να θρονιαστεί, ήδητονδιαφέντευε.
Το βουητόστα αυτιάτουέγινε ξανά απόκοσμο. Έσφιξε και τιςδύογροθιέςτουμεςστιςτσέπες του, τσαλακώθηκε η πρόσκληση. Κάτιμέσα του αιμορραγούσε μακριάτηςεδώ και χρόνια και τώρα το ανακάλυπτε, τονκύκλωσε η δυσωδία του θανάτου, η πληγή ανέδυε πύο.
Άπλωσετοδιαμαντένιο βλέμμα της πάνωτου, σηκώθηκετοτρίγωνομικρό πιγούνι, φτερωτόάγαλμα πουχωρούσεμεςστα δύοτουδάκτυλα. Τσακίστηκε τοφεγγάρι να προλάβει να σταθεί από πάνωτης, να τηφωτίσειγια να μπορέσειεκείνος να τηδει καλύτερα. Σπάραξαν τα σωθικάτου από τηνομορφιάτης.
Θεοί, σφυρηλατήστε ένα διάφανο και αδιαπέραστο θόλο, για να τηνκλείσωμέσα! Τεντώθηκεολόκληροςγια να ακολουθήσειτην απορημένηθωριάτης, έτρεξε να την καθησυχάσει, το πελώριοκορμίτουένα εφαπτόμενο τόξο.
Πιστόσκυλί βρίσκει αφέντη!
«Ρήγα» τουείπε μαλακά, μεμια καθαρήνεογέννητηγλώσσα, σαν κρύσταλλο.
Ήθελε να βάλειτο αυτίτου πάνωστοστόμα της, να ακούειτηφωνήτης να τον καλεί ξανά και ξανά. Έκλεισεγια μία στιγμή τα μάτια.
«Κοχύλιξέρασε ωκεανό, πνίγηκαν όλοι, δεν επέζησε κανείς».
Ήθελε να τονξεβράσουν τα κύματα τηςφωνήςτης και να τονφέρουνδίπλα της, να πιαστεί από τομικρόλευκόχεράκι και να σωθεί. Ξέπνοος, μα αναγεννημένος, βαφτισμένος
μέσα σε αλμυρόνερό και φύκια που βλαστούσαν μέσα σεθηλυκά θαλάσσια σπήλαια.
Απελπίστηκε. Έκανε να απαντήσειστοκάλεσμάτης. Φτεροκοπούσαν περιστέρια μεςστο λαιμότου, τηςάφησεένα πνιγμένο επιφώνημα στον αέρα. Παρακαλούσεμεόλοτουτοείναι να απλώσειτοχέριτης και να το μαζέψει. Να τονάφηνεάραγε ξανά να τηνάγγιζε, έστω και μετηφωνήτου...
Σε παρακαλώ, χαμογέλα μου. Χάνωτο βιόςμου.
Όλοτο βασίλειότουγια ένα φιλίστονώμοτης.
(Βιβλίο «Πως να εξημερώνετεΑιθέρια Πλάσματα», κεφ. 1 «Οκτώβριος 2021: Όλοτο βασίλειότου», σελ07-16.)
