Παφίτη Ισμήνη

ΣΚΩΡΑΜΙΔΑ – απόσπασμα

ΣΚΩΡΑΜΙΔΑ
«…Η γυναίκα του είχε γεμίσει το σπίτι κεντήματα. Λίγο γκρινιάρα, αλλά χρυσοχέρα από τις λίγες. Μια ζωή κένταγε, έμπλεκε, μαγείρευε, φρόντιζε. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εκείνην, κάποτε δεν ξεχώριζε την οντότητά του από την δική της. Είχε καταλήξει στο ποιητικό συμπέρασμα πως η συνύπαρξη είναι πηλός που πλάθεται μαζί με την αγάπη, την συνήθεια, τον έρωτα, τις κοινές εμπειρίες, τις ίδιες έγνοιες και αποκρυσταλλώνεται με τα χρόνια σε μια μάζα, ένα μπιμπελό που περιέχει και τα δύο άτομα.

«Μπιμπελό». Το σαλόνι ήταν γεμάτο τέτοια πραγματάκια. Ενθύμια, κρύσταλλα, πορσελάνες, πετρώματα. Μαυσωλείο του θύμιζε κάποτε, δωμάτιο από το σπίτι της Μις Χάβισαμ στις «Μεγάλες Προσδοκίες» του Ντίκενς . Όλα εκεί μέσα είχαν πασπαλιστεί με την ασημένια σκόνη του χρόνου και είχαν βαρύνει από τον όγκο της. Κι αυτός είχε «βαρύνει». Πολλές φορές σκεφτόταν ότι η καμπούρα στη ράχη του δημιουργείται από την έλξη του εδάφους που τον καλεί στην τελευταία του κατοικία. Μακάβρια σκέψη, την απόδιωχνε, αλλά εκείνη ξαναρχόταν.

«Όλο τα ίδια και τα ίδια…Eίναι απαραίτητα κακό αυτό;» αναρωτήθηκε. Η κάθε μέρα ήταν μια παραλλαγή της προηγούμενης κι αυτό προσέδιδε στη ζωή του μια ένοχη ασφάλεια. Οι εκπλήξεις έπαψαν να του αρέσουν από τότε που το σώμα δεν ακολουθούσε τις επιταγές του μυαλού του. Τα «γηρατειά» είχαν γίνει σαν μόνιμη εμβοή στα αυτιά του, την είχε συνηθίσει. Αγαπούσε τη ρουτίνα, ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον, ένιωθε ότι τον κρατά πάνω σε μια σίγουρη τροχιά.

«Δεν μπορείς παρά να αποδεχθείς την πραγματικότητα… Έχουμε γεράσει!» είχε πει στον καλύτερο του φίλο μια μέρα στο καφενείο, καθώς έριχνε την νικητήρια ζαριά σε μια παρτίδα τάβλι. Κι εκείνος, γνωστός για τις φιλοσοφικές του ανησυχίες και το φλεγματικό του χιούμορ, του απάντησε, κλείνοντας με θόρυβο το ξύλινο ταμπλό, πως «Αυτήν την “πραγματικότητα“, όπως την αποκαλείς, την απορρίπτω μετά βδελυγμίας όπως μία… σκωραμίδα!».

«…απ’ αυτήν που θα χρειαστούμε σε λίγο καιρό, όταν θ’ αρχίσουν να μας “φεύγουν”!» τον αντέκρουσε και γέλασαν κι οι δυο.

«Συνέχισε να το διασκεδάζεις εσύ, εγώ δεν αποδέχομαι τον όρο “ γηρατειά”. Προτιμώ να ονομάζω αυτό που ζούμε “ωρίμανση” ή, ακόμα καλύτερα, “απόσταξη της ζωής”».

Ο φιλόσοφος φίλος του είχε πεθάνει πριν λίγες μέρες. Στην κηδεία είχε καταφέρει να μείνει ανέκφραστος, χωρίς πολλή προσπάθεια. Είχε μουδιάσει πατόκορφα, το κεφάλι του όμως έκαιγε. Σαν να είχε μπει σε παύση ο μηχανισμός του πένθους. Μετά την κηδεία κλείστηκε στο μπάνιο και έκλαψε μέχρι που στράγγισε από δάκρυα. Δεν ήταν μόνο που έχασε έναν άνθρωπο που αγαπούσε, που τον καταλάβαινε, που τον έκανε να γελά, έναν πολύτιμο συνοδοιπόρο. Ήταν που συνειδητοποιούσε ότι αυτές τις απώλειες θα έπρεπε να τις συνηθίσει πια. Η «απουσία» σαν έννοια θα καταλάμβανε χώρο στη ζωή του, θα έκανε κατάληψη σιγά-σιγά, θα ένιωθε την παρουσία της πιο έντονα από κάθε άλλη παρουσία. Δεν ήταν έτοιμος για αυτό. Πότε κάποιος είναι έτοιμος για αυτό;…»

ΒΑΛΕ ΤΕΛΕΙΑ- απόσπασμα

ΒΑΛΕ ΤΕΛΕΙΑ

«…Εντάξει, ένα χαστούκι -ή δυο- δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Του φεύγουν. Τόση πίεση έχει, πώς να μην εκνευρίζεται, τον καταλαβαίνω. Αφού το ξέρω πως μ’ αγαπάει. Κάθε φορά που συμβαίνει μου φέρνει λουλούδια και σχεδόν κλαίγοντας ζητάει συγγνώμη. Κι εγώ τον παίρνω αγκαλιά όπως δεν έκανε ποτέ η μάνα του.

«Έξω καρδιά» με έλεγε η φίλη μου η Λένα. Επίσης μου’ λεγε να βάλω τελεία, να τον παρατήσω κι ότι δεν θα αλλάξει ποτέ. Την απέφευγα. Δεν μου άρεσε να τον αναστατώνω κι ήξερα ότι η αντιπάθεια ήταν αμοιβαία. Αχ βρε Λένα… Ελπίζω είσαι καλά όπου κι αν είσαι.

Αύριο να πάρω την μάνα μου και τον γυναικολόγο. Γιατί δεν κλωτσάει πια;

Τι τον έπιασε κι αγρίεψε την τελευταία φορά, είναι άξιο απορίας. Του είπα να πάμε στην κλινική γιατί είχα κάτι πονάκια τελευταία κι έκανε σκηνή. Ζήλευε τον γιατρό άκουσον-άκουσον! «Μα τον γυναικολόγο παιδάκι μου;!» του είπα γελώντας κι αυτό τον προκάλεσε, έπρεπε να ξέρω καλύτερα. Μετά όμως συνέχισα να γελάω πιο δυνατά, μ’ έπιασε κάτι σαν νευρικό χάχανο. Τον έβλεπα να ωρύεται με τα μάτια του έτοιμα να βγουν απ’ τις κόγχες τους, σάλια να πετάγονται απ’ το στόμα του που μύριζε άσχημα, με πρόσωπο κατακόκκινο σαν ντομάτα, μου θύμισε κάτι κινούμενα σχέδια που έβλεπα μικρή, όπου ένας έξαλλος κυνηγάει έναν άλλον βγάζοντας ατμούς απ’ τ’ αυτιά. Ήθελα να γελάω και να κλαίω μαζί.

Με κυνήγησε ως στο υπνοδωμάτιο κι εκεί μου κόπηκε το γέλιο και άρχισα να τσιρίζω, να φωνάζω σε βοήθεια, οι λέξεις έβγαιναν απ’ τα χείλη μου χωρίς να μπορώ να τις ελέγξω. «Βοήθειαααα!…» με παρατεταμένο το άλφα. Κλειδώθηκα μέσα, δίνει μια στην πόρτα, την σπάει, με αρπάζει από τα μαλλιά και μετά δεν θυμάμαι τίποτ’ άλλο, σκοτάδι.

Σκοτάδι… Να πάρω και τον μάστορα αύριο να’ ρθει να την φτιάξει. Όλα φτιάχνονται….»

Όπως ήρθες

…και φτάνει η στιγμή

που στέκεσαι τρωτός, μικρός και μόνος

στο κέντρο της δίνης μιας υπερκόσμιας δύναμης.

Εκείνης που σε συνοδεύει απ’ την Κοιλιά,

συμπαντικός ομφάλιος λώρος.

Η ασημαντότητά σου παρούσα,

όσος εσύ, τόση κι αυτή ·

ίσως και περισσότερη από εσένα…

Μαζί ατενίζετε το «πεπρωμένο»,

το «τυχερό», το «γραμμένο», το «φυγείν αδύνατον»,

πιασμένοι στον αραχνοϊστό του άπειρου.

Από κάτω, κινούμενη άμμος.

Όχι μόνο τώρα.

Από την Αρχή.

Βουλιάζεις μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή.

Υπόλογος της ύπαρξής σου.

Δέσμιος της συνειδητότητας.

Βυθίζεσαι στην Αλήθεια που δε σου αποκάλυψε κανείς,

γιατί κανείς ποτέ δεν είδε.

Βουλιάζεις αναπνέοντας,

αναπνέεις βουλιάζοντας.

Αέναα, αιώνια.

Κι είσαι γυμνός.

Όπως ήρθες.

Εν σε ξέρω

Μιτσ̌ιά μου πατρίδα, εν σε ξέρω.

Εγεννήθηκα μετά που τζ̆είν’ τον σκοτεινόν, πικρόν Ιούλη

που σε μοίρασε στα θκυο.

Ξέρω μόνο τούτα που μου λαλούν οι άλλοι για’ σένα.

Ξέρω μόνο τζ̆είνα που με εμάθαν στο σχολείο.

Αμμά εσένα, εν σε ξέρω.

Γλυτζ̆ιά μου πατρίδα,

θωρώ σε μέσα που τη μούζα του πολέμου.

Σταχτοί μέσα στ’ αμμάθκια μου… Τζ̆αι δάκρυ.

Παρπατώ σε μιαν παράλληλη στράτα, ζιω σε μισήν.

Μισή εσύ, μισή τζ̆αι η καρκιά μου…

Ένι ξέρω είνταλόης εν να’ τουν η μυρωθκιά

του γιασεμιού στην Αμμόχωστο, αν ήσουν λέφτερη.

Ένι ξέρω είνταλόης εν να’ τουν η γεύση των πορτοκαλιών

της Μόρφου, αν ήσουν λέφτερη.

Ένι ξέρω το χρώμα του ουρανού στο Πέλλαπαϊς,

το τζ̆ύμα το ζεστό στο Καραβοστάσι,

το τραούδιν των σιταρκών στον κάμπο της Μεσαρκάς

όταν ο άνεμος περνά αναμεσ̌ιόν τους.

Ένι ξέρω είνταλόης εν να’ σουν.

Είνταλόης εν να’ μουν…

Ούλλα εν σ̌επασμένα με αραχνοΰφαντα πέπλα,

καμούμενα που την προσμονή τζ̆αι τη λαχτάρα

τζ̆είνων που σε ξέρουν.

Που σε εζήσανλέφτερη…

Τζ̆’ όσο περνούν τα χρόνια, τόσο τα πέπλα στοιβάζουνται.

Τζ̆’ όσο περνούν τα χρόνια, η μνήμη κοντέφκει της λησμονιάς.

Τζ̆’ όσο περνούν τα χρόνια,

φοούμαι μεν γινούν τα πέπλα σάβανα.

… Τζ̆αι εν σε γνωρίσω ποττέ.