Παπαϊωάννου Λύμπουρα Ἄννα

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Βιογραφικό

Ἡ Ἄννα Λύμπουρα Παπαϊωάννου γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε σ’ ἕνα ἤσυχο καὶ ὄμορφο προάστιο τῆς Λευκωσίας, τὴν Ἔγκωμη. Τὸ 1980 μετέβη στὴν Ἀθήνα γιὰ σπουδὲς στὴ σχολὴ Πολιτικῶν Μηχανικῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Μετὰ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν της ἐπέστρεψε στὴν Κύπρο, μἐ κύρια ἐπαγγελματικὴ ἐνασχόληση, ἔως καὶ σήμερα, τὸ τραπεζικὸ ἐπάγγελμα. Τὸ 2021 ἀπόκτησε τὸν μεταπτυχιακὸ τίτλο Μάστερ στὴ Διοίκηση Ἐπιχειρήσεων, μετὰ ἀπὸ φοίτηση ἑνάμιση ἔτους στὸ Μεσογειακὸ Ἰνστιτοῦτο Διεύθυνσης στὴ Λευκωσία.
Παρακολούθησε στὴ Λεμεσό μαθήματα δημιουργικῆς γραφῆς καὶ ἀνάγνωσης, μὲ εἰσηγήτρια τὴν ποιήτρια καὶ δοκιμιογράφο Εὐτυχία Ἀλεξάνδρα Λουκίδου. Ἀπότοκο τῶν μαθημάτων αὐτῶν εἶναι ἡ συλλογικὴ ἔκδοση μὲ τίτλο «Συν(γ)ραφές», ἡ ὁποία ἐκδόθηκε ἀπὸ τὸ Τεχνοδρόμιο, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2019 καὶ στὴν ὁποία συμμετεῖχε μὲ τέσσερα ποιήματα. Ἔχει πέντε παιδιὰ καὶ πέντε ἐγγονάκια.

Δείγματα Γραφής

Χωροταξία Κυριακῆς

Ἡ γαλάζια πόρτα τῆς κουζίνας.

Τὸ πράσινο χοντρὸ ψυγεῖο πίσω ἀπὸ τὴ γαλάζια πόρτα.

Τὸ τρανζιστοράκι πάνω στὸ πράσινο χοντρὸ ψυγεῖο.

Ἡ λειτουργία στὸ τρανζιστοράκι τὶς Κυριακὲς.

Ὁ πατέρας νὰ ἀκούει τὴ λειτουργία ἀπὸ τὸ τρανζιστοράκι.

Ὁ πατέρας νὰ ἀκούει μὲ δέος τὴ Θεία Λειτουργία

τὶς Κυριακὲς.

Ὅλη ἡ ζωὴ μιὰ Λειτουργία.

Στὸ ραδιόφωνο

πάνω στὸ ψυγεῖο.

Μονάχα τὶς Κυριακές.

Καθαρὰ Δευτέρα

Ὁ γύρος τοῦ θανάτου

Οἱ πολλαπλὲς ἀμηχανίες μας

Ἡ ἀγκαλιά σου

Τὸ ἤξερες ἀπὸ μικρὸς

«Μόλις συνῆλθε ἀπὸ τὸ τράνταγμα / ἔψαξε γιὰ σπίρτα,

νὰ δεῖ ποῦ βρέθηκε / νὰ ἐξηγήσει τὴν αἰφνίδια πτώση». […]

(ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, «Ἡ καταπακτή», Προαιρετικὴ Στάση, 1967-1973 )

Τὸ ἤξερες ἀπὸ μικρὸς

πὼς οἱ δολοφόνοι πάντα γυρνοῦν

στὸν τόπο τοῦ ἐγκλήματος

μὰ τώρα ποὺ μεγάλωσες ἔμαθες

πὼς τὸ ἴδιο κάνουν καὶ τὰ ἀθῶα θύματά τους.

Ψάχνω ἕνα κοριτσάκι

ποὺ κάποτε πουλοῦσε σπίρτα

γιὰ νὰ ζήσει.

Ἀπόκαμε κι ἀποκοιμήθηκε γιὰ λίγο

στὸ παραμύθι πέρασε τὴν ὑπόλοιπη ζωή του.

Τώρα, βαδίζει ἀργὰ

σὲ δρόμο ἔρημο, μοναχικὸ

ζωσμένο ἐκρηκτικὰ

μὲ στόχο μοναδικὸ τὸν ἑαυτό του

τὴ δική του συθέμελη ἐπανάσταση.

Κι ἡ Κίρκη νὰ παραμονεύει

ὄχι σὲ θάλασσες

ἢ σὲ βραχονησίδες

ἀλλὰ σὲ δρόμους πολύβουους, ἐρημικοὺς

μιᾶς πόλης ποὺ σὲ συνθλίβει

χωρὶς νὰ σὲ ἀκουμπᾶ.

Δὲν εἶναι εὔκολο

τῆς κάθε πτώσης τὸν λόγο νὰ ἐξηγοῦμε

γιατὶ ἡ κόλαση τοῦ καθενὸς

εἶναι ὑπόθεση προσωπικὴ

ὅπως κι ἡ σωτηρία του.

Ψάχνω ἕνα κοριτσάκι

ποὺ κάποτε πουλοῦσε σπίρτα

γιὰ νὰ ζήσει.

Ἀπόκαμε κι ἀποκοιμήθηκε γιὰ λίγο

στὸ παραμύθι πέρασε τὴν ὑπόλοιπη ζωή του.

Ὅμως, ἐσὺ εἶχες πάντα τὸν θάνατο

γραμμένο στὸ ὄνομά σου.

Δὲν σὲ τρόμαζαν οἱ λέξεις

οὔτε οἱ στιγμιαῖες ἀναφλέξεις τῆς σιωπῆς

μὰ οἱ ἀναλαμπὲς τῆς μέρας ποὺ ἔσβηνε

σὲ φόβιζαν λιγάκι.

Μονάχα τὸ βράδυ

ὅταν τὸ φῶς ἐκτοξευόταν ἀπ’ τὶς στέγες

ἔπαιρνες τὸ κοριτσάκι ἀπὸ τὸ χέρι

ἀνάβατε μαζὶ τὰ σπίρτα

καὶ δραπετεύατε ἀπὸ τὰ παραμύθια.

«Ἦσουν ἀναγκασμένος νὰ βγεῖς στὸ φῶς».

Κύπρος εἶναι…

Κύπρος εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ὄνειρο καὶ ἡ διάψευση τῶν ἐλπίδων. Οἱ σκληρὲςvπραγματικότητες καὶ ἡ ἀλήθεια ποὺ πονᾶ. Οἱ κεραυνοὶ καὶ οἱ ἀστραπὲς ποὺ μᾶςvφωτίζουν κι ἂς μᾶς τρομάζουν. Οἱ λίγοι ποὺ τὰ δίνουν ὅλα καὶ οἱ πολλοὶ ποὺ τὰ θέλουν ὅλα. Τὰ θαύματα, ὁρατὰ καὶ ἀόρατα. Κύπρος εἶναι τὸ μαχαλλεπὶ καὶ οἱ ταχινόπιτες καὶ τὸ τριαντάφυλλο μὲ τὴν ἀφρόζα. Τὰ διπλὰ-τριπλὰ σύμφωνα καὶ ἡ ἀσυμφωνία τοῦ γραπτοῦ μὲ τὸν προφορικό. Ἡ βαριὰ προφορὰ κι ἡ ἀκόμα πιὸ βαριὰ κληρονομιά. Κύπρος εἶναι ὁ Σεφέρης καὶ τὰ ἀηδόνια ποὺ ξαγρυπνοῦν στὶς Πλάτρες. Ὁ Μάριος Τόκας καὶ ἡ Ἀννούλα τοῦ χιονιᾶ του. Κύπρος εἶναι Ἑλλάδα, τὰ γιασεμιά, τὸ λασμαρὶ καὶ τ’ ἀνθισμένα παρτέρια στὶς αὐλές. Οἱ φλαοῦνες καὶ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη». Κύπρος εἶναι οἱ 19 λόγοι νὰ τὴν ἐπισκεφτεῖς καὶ οἱ 74 νὰ μείνεις γιὰ πάντα ἐδῶ. Κύπρος εἶναι ἡ φωτιὰ καὶ τὸ σίδερο καὶ τὰ πυρακτωμένα καλοκαίρια. Ὁ Πενταδάκτυλος, ἡ Κερύνεια, ἡ Ἀμμόχωστος. Οἱ παιδικές μας ἀναμνήσεις, οἱ πρὶν καὶ οἱ μετά. Ἡ γιαγιά μου μὲ τὸ πλουμί της, τὰ κεντήματα καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ περίσσευε στὰ κουρασμένα μάτια της. Τὰ ἀναμμένα κεριά, τὰ τάματα κι οἱ προσευχές. Τὰ τρεμάμενα καντήλια καὶ τὰ ἐπιβεβαιωμένα κρούσματα. Ὁ Βασίλης Μιχαηλίδης καὶ ὁ Δημήτρης Λιπέρτης. Ὁ καθαρὸς ἀέρας, τὸ μπλὲ τοῦ πρωινοῦ κι ὁ ροδαλὸς ἀποχαιρετισμὸς τῆς μέρας στὰ ἀμμοβολημένα ἀκρογιάλια. Κύπρος εἶναι τὸ μποτιλιάρισμα καὶ τὸ πνίξιμο στοὺς δρόμους τῆς πρωτεύουσας τὸ πρωί, ἀλλὰ καὶ ἀργὰ τὸ βράδυ. Κύπρος εἶναι τὰ φυλακισμένα μνήματα καὶ οἱ οὐρανοξύστες. Ὁ Μαχαιρᾶς, ὁ Σταυραετός, ὁ Κύκκος, ἡ Παναγία. Κύπρος εἶναι ἡ ἀνεμελιά καὶ ἡ πράσινη γραμμή. Τὸ συρματόπλεγμα καὶ τὰ ΑΛΤ, τὰ ἄνομα ἔθνη κι ὁ ἐθνικισμός, ὁ κομμουνισμός, ὁ διχασμὸς καὶ ὁ δίχως ὅρια ἐφησυχασμός. Καὶ τὰ «Δὲν ξεχνῶ» – χωρὶς τὸ ἀγωνίζομαι. Κύπρος εἶναι τὰ παιδιά μας καὶ τὰ ἐγγόνια μας καὶ οἱ στιγμὲς ἀθωότητας μαζί τους. Καὶ ἄνθρωποι ἀγαπημένοι, παντοῦ. Ἡ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὰ πολλὰ μὰ καὶ τὰ λίγα. Τὸ δόσιμο, ἡ ἀγκαλιά, τὸ χαμόγελο, ἡ ἀγάπη, ποὺ ἔρχεται πάντα στὴν ὥρα της. Τὰ ἀναπάντεχα ποὺ συμβαίνουν καὶ τὰ προγραμματισμένα ποὺ δὲν ἔγιναν ποτέ. Ἡ μέριμνα, τὸ ἄγχος, ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀπελπισία. Κι ἡ ἐλπίδα ποὺ ξαναγεννιέται, κι ἂς ἔχει ὑποφέρει τόσο πολύ.