Η Ελπίδα μου… Μία σταγόνα Βροχής
Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα την κόλαση. Φλόγες, καπνός παντού! Η αναπνοή μου
κόβεται, ασφυκτική η ατμόσφαιρα... Νιώθω πως χάνω τις αισθήσεις μου, το ίδιο αίσθημα με
εκείνο που ένιωσα όταν έχασα κι εσένα...Σε έχασα... Όπως σχεδόν έχασα εμένα.
Οι φλόγες τυλίγουν τα δέντρα...Καταπίνουν και απανθρακώνουν οτιδήποτε βρεθεί στο
διάβα τους. «ΚΟΛΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ». Άνθρωποι νεκροί, σχεδόν λιωμένοι...Ζώα καίγονται
ζωντανά, αιμόφυρτα σέρνονται ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα χέρι βοηθείας, με μάτια
δακρυσμένα, μετά βίας ανοιχτά, σαν τα δικά μου...
Ο μόνος λόγος που έμειναν τα μάτια μου ανοιχτά ήταν για να σε δω να έρχεσαι μέσα από
τις φλόγες νικητής. Σε περίμενα... Θόρυβος, κραυγές... Πυροσβέστες με άψυχη ψυχή, πόνο
και θάρρος παλεύουν με τις φλόγες και συλλέγουν ανθρώπινα κομμάτια και σωρούς για
αναγνώριση. Πτώματα γνώριμα και μη....
Εικόνες αποκρουστικές, μοιραία τραυματικές που την καρδιά παγώνουν και με μιας τη
σπάνε σε άπειρα μικρά και αιχμηρά κομμάτια...Η φωτιά σαν θηρίο πεινασμένο γλείφει τη
σάρκα πολλών ηρώων και την απανθρακώνει, τη λιώνει. Τελευταία πνοή με πόνου κραυγή.
Θυσία ζωής για ζωή... Ζωή μου!
Πόσο σκληρό να κοιτώ το σπίτι μου να φλέγεται, τα ζώα μου να ουρλιάζουν από τον πόνο
καθώς καίγονται ζωντανά κι εγώ μετά βίας να μπορώ να τρέξω για να σωθώ...
Ο άνθρωπος μου, ήρωας, εκεί πάντα μαχητής χωρίς φόβο, με πίστη τα έβαλε ξανά με τη
φωτιά... Ώσπου για πρώτη φορά ο φόβος τον κατέκλυσε. Για πρώτη φορά, πριν φύγει, μου
είπε πως μ’ αγαπάει. Για πρώτη φορά ένιωσα ότι τον χάνω...Τα χέρια που με αγκάλιαζαν τις
νύχτες δεν υπάρχουν πια, έχουν λιώσει σαν το κερί, όπως έλιωνα εγώ για εκείνον.
Τώρα, το ουρλιαχτό και ο πόνος μου αβάσταχτος. Μαζί μου και η φύση, το ίδιο μοιρολόι
μουρμουρά. Όλα γίνονται στάχτη και ούτε μια σταγόνα βροχής...Τι να την κάνω τη ζωή, αν
όλα έχουν γίνει στάχτη; Ακόμα και ο άντρας μου, ο ήρωας μου...Στάχτη ναι, κι αυτός...Ούτε
φύση δεν έμεινε να θαυμάζω για να τον θυμάμαι, ούτε άγρια ζώα πια δεν έχει να
φοβάμαι...Ούτε καν εγώ δε νιώθω τον εαυτό μου σε θέση πλέον να αντέχω να αναπνέω.
Ο καπνός εισχωρεί στα πνευμόνια μου και η αύρα της κολάσεως πλησιάζει... Έρχεται και η
δική μου σειρά, χωρίς ελπίδα! Τίποτα δε μου απέμεινε πλέον άλλωστε. Τίποτα...
Κοιτώ τον μαύρο ουρανό έτοιμη να φύγω να βρω τον ήρωα μου, τα ζώα μου, τη
φύση...Ξαφνικά με μαστίγωσε μια δυνατή σταγόνα βροχής στο μέτωπο και με τη σειρά τους
τα δάκρυα μου μαστίγωσαν τα μάγουλα μου. Λύτρωση και ελπίδα για ό,τι έχει
απομείνει...Προσεύχομαι για όλους μας…
