Βιολάρη Διονυσία

Εκμαγείο

Είμαι κι εγώ ένα εκμαγείο του Θεού.

Μια αναπνοή της μοναξιάς και της ανησυχίας των παθών.

Συνομιλώ με το θείο και σωπαίνουν οι άγγελοι.

Αγαπώ και σηκώνονται οι νεκροί.

Φτιάχνω μια λαμπρή ασπίδα για τον θάνατο.

Η ψυχή μου δοχείο από ευσπλαχνία.

Χλωμή σαν πτώμα, το εσωτερικό μου βίωμα

βασανίζει την ισορροπία μου.

Καθημερινός επισκέπτης του μυαλού μου

η λυπημένη σκέψη μου.

Η φοβισμένη καρδιά μου σβήνει στο σύμπαν

για το απαγορευμένο που με σπρώχνει

στην απέραντη εγκατάλειψη της αβύσσου.

Βουλιάζουν οι δυνάμεις μου θανάσιμα.

Δύσκολος ο δρόμος για το φως.

Η Μούσα και ο ποιητής

Δαφνοστεφανωμένη ζω,

ω μούσα του ποιητή,

με μύρον που αναβλύζει ευωδία

δίνω το ασημένιο τάσι μου για έμπνευση.

Καινούργιες ωδές του στέλνω,

ωσάν φωνές από καταρράκτες

και δροσερά ύδατα.

Με το χάραμα πλέκω

την αυτοκρατορική μου λατρεία,

με εντολές αγγέλων αγκαλιάζω

τον κονδυλοφόρο και το μελάνι του δημιουργού.

Γίνεται εραστής των λέξεων,

ιεροφάντης για τη μούσα του,

υμνωδός της αγάπης και του έρωτα.

Με ντύνει με ολόχρυσα μαλάματα

και πολύτιμες πέτρες,

φτιάχνει μαργαριτάρια με το πνεύμα του

και με λατρεία μου τα προσφέρει

σε Άγιο Δισκοπότηρο.

Μυριοφίλητη

Μυριοφίλητη, διπλόκαρδη

και χιλιοχαϊδεμένη στις στράτες των αστεριών,

φεγγαροβολημένη.

Στα αφρισμένα κύματα αρμυροφορεμένη

για σένα οι γλάροι έρχονται

να γλυκοτραγουδήσουν

για τους γλαυκούς ορίζοντες

σε βράχια σμαραγδένια.

Στα δίχτυα σου ο άμοιρος

γλυκοαναστενάζω,

στην τρίαινά σου πιάστηκα

και τρέμοντας σπαράζω.

Ο ήλιος σε χρυσοκέντησε με αχτίδες

των ηλιοφόρων και με κοράλλια του βυθού

σου φόρεσε στεφάνι.

Δική μου να ήσουν, ασημογέννητη,

κλωνάρι της αυλής μου, ρόδα λευκά

θα έσπερνα στις στράτες

των πηγεμών σου.

Τον ουρανό θα έφερνα για σε να σεργιανίσεις,

οι άγγελοι θα σ’ έλουζαν

με νάμα και μανόγαλο.

Με χούφτες αστεριών θα σκούπιζα

τ’ ολόγυμνο κορμί σου.

Έλα για μένα αγέννητη με φλόγα ηφαιστείου

κι ας γίνω στάχτη, χόβολη στο βλέμμα σου.

Μυροφόρος

Ζεστή η ανασαιμιά του σαν μυροφόρος

φυσάει σε όλο το σώμα μου.

Σβήνει όλα τα κρίματά μου λέγοντάς μου

πως υπάρχει ζωή ακόμα.

Μια εκκλησιαστική μυσταγωγία το πάθος του.

Ιδού το αθάνατο ύδωρ!

Ο ιδρώτας του κυλάει επάνω μου

και τον πίνω σαν αγίασμα.

Ο νους παράφρων

από τον φώσφορο της αγάπης.

Η αηδονική φωνή της στο αυτί του

παίρνει τον λογισμό του.

Γυρνά και τη φιλά στο στόμα.

Μάλαμα τα μάτια της

λάμπουν σαν ζαφείρια.

Λυγερή και αγγελάτη

την κυβερνά ο πόθος.

Ξαπλώνει στην αγκάλη του

με τα μεταξένια μαλλιά

και τα παρθενικά στήθη της.

Ω! Αγαπημένε μου, γίνε αγιόκλημα

κι εγώ θα σε ποτίζω με δάκρυα

που τρέχουν από των αγγέλων τη θωριά.

Γίνε κάμπος με αγριολούλουδα

να μπαίνω σαν αγέρι,

ν’ ανθίζω για σε μάτια μου,

εγώ, η φεγγαροπρόσωπη.

Αχ! Η αγάπη είναι που φλογίζει τις καρδιές!

Ψυχή μου αθάνατη.

Όπου αναπνέεις, αφήνεις

αλησμόνητους έρωτες,

για παντοτινά χάδια και κοραλλένια φιλιά!

Όρκος αγάπης

Ανθόμελο θέλω

να είναι η αγάπη σου.

Να μοσχοβολά, όπως τα άνθη

της λεμονιάς, φέτες κομμένες

από λωτούς του παραδείσου.

Σαν χυμός να ρέεις πάνω μου,

να με δροσίζεις τις νύχτες που σε αναζητώ.

Ίσκιος να γίνεσαι,

η προστασία μου να είσαι.

Σαν πατέρας και αδελφός

και ως τρισεύγενος

ν' απλώνεσαι στης ψυχής μου τις παρυφές,

να οίομαι πως είσαι μόνο δικός μου.

Της ίριδας τα χρώματα

και τα ύδατα της Στυγός να μου φέρεις.

Επτασφράγιστο μυστικό κράτα

στα ζεστά σου χέρια την αγάπη

σαν τις προφητείες της Αποκάλυψης.

Θεός να γίνεις

και να ορκιστείς στην αγάπη μας.

Απόσπασμα από το Παραμύθι Η ΚΟΤΟΥΛΑ ΤΣΑΝΤΟΥ

Και να που έφτασε στην καινούργια της κατοικία.

- Η μαμά, η μαμά! Φώναξαν όλα μαζί τα παιδιά μόλις είδαν τη μητέρα τους να

επιστρέψει από το νησί τους.

- Τι μας έφερες;

- Σας έφερα τη Τσαντού, είπε η Νίτσα με χαρά και γέλιο στα παιδιά της. Αυτό ήταν το

όνομα που της είχε δώσει μέσα στο πλοίο αφού το ταξίδι της ήταν μέσα στην τσάντα.

Η χαρά όλης της οικογένειας ήταν μεγάλη που ένα κατοικίδιο μπήκε στη ζωή τους.

Απαγγελία ποιήματος

Κριτική έργου: Χρίστος Παντελίδης

Τα ποιήματα της Διονυσίας Σούλας Βιολάρη

Η Διονυσία Σούλα Βιολάρη ,τελευταία μας αποκάλυψε μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή της προσωπικότητάς της. Μπήκε στα βαθιά νερά της ποιητικής δημιουργίας και μας παρουσίασε - και συνεχίζει να παρουσιάζει - μια σειρά από ποιήματα δημοσιευμένα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με τα πρώτα ποιήματα, με τα οποία έρχεται σε επαφή ο αναγνώστης, διαπιστώνει ότι η Διονυσία Σούλα Βιολάρη ,διαθέτει μια ποιητική ευαισθησία που είναι το προαπαιτούμενο και το υπόβαθρο για όποιον ή όποια προσπαθεί να υπηρετήσει τη μεγάλη μητέρα της λογοτεχνίας, την ποίηση. Πρόκειται, στην περίπτωση της, για ένα «ξεφόρτωμα ψυχής» που, όπως φαίνεται, κυοφορείτο για πολλά χρόνια.

Βασικό μοτίβο στα ποιήματα της Διονυσίας Σούλας Βιολάρη είναι ένας ερωτισμός αγνός, τρυφερός και πάντα δημιουργικός, αφού άλλωστε ο θεός έρωτας είναι η πηγή της ζωής. Σε όλα σχεδόν τα ποιήματά της μιλά και απευθύνεται στο β’ πρόσωπο – υπαρκτό ή ιδεατό δεν έχει σημασία – το οποίο την συγκίνησε ή την συγκινεί ακόμα και το οποίο αποτελεί ζωτική πηγή έμπνευσης, θαυμασμού, αγάπης, αφοσίωσης, ακόμα και ευγνωμοσύνης. (« Ήθελα νάμουν η σταγόνα του ιδρώτα σου, να κατρακυλώ στα μάγουλά σου…»). Η ηρωοποίηση του έρωτα ως δημιουργού ζωής, αγάπης, αλλά και ηδυπάθειας είναι βασικό συστατικό στοιχείο στην ποίηση της. Υμνεί τον έρωτα τον ζωικό, με την παθιασμένη κάποτε μορφή του, ποτέ όμως δεν τον κατεβάζει στο επίπεδο του ζωώδους έρωτα. («Η Αυτού Μεγαλειότης ο Έρωτας στο θρόνο του κατακαλόκαιρου ξαπλώνει με ηδυπάθεια και ρίχνει τα καυτά του βέλη για αναστάσιμες ερωτοχτυπημένες καρδιές»).

Καλά διαβασμένη η Διονυσία Σούλα, εμπνέεται από τη φύση, την ιστορία, τη μυθολογία και με την ποιητική της φλέβα σε ταξιδεύει σε όλους αυτούς τους χώρους. Ξέρει να αγγίζει ευαίσθητες χορδές και να προσκαλεί τον αναγνώστη σε μια «μέθεξη» , όπου ποιήτρια και αναγνώστης γίνονται ένα και γεύονται μαζί το αγαθό της ποιητικής ευαισθησίας και δημιουργίας. («Τις νύχτες τα καΐκια με τα πυροφάνια λάμπουν σαν πυγολαμπίδες που ψάχνουν για να ζευγαρώσουν» , «Μην κλαις μωρό μου ο πατέρας θα γυρίσει γρήγορα. Δε γύρισε ποτέ, το βόλι τον βρήκε στην καρδιά…» , «Στ ακροθαλάσσι ανάδιπλα στα κύματα θα φτιάξω μια άλικη πιρόγα. Ο πυθμένας της θα κρυφακούει της νύχτας το ανομολόγητο αντάμωμα σαν θα ψηλαφώ τον αβρό σου λαιμό και θα σμιλεύω τον κόρφο σου σαν Μυκηναίος τοξότης που εκπληρώνει την ύστατη βολή» ).

Η φιλοσοφική διάθεση, ο προβληματισμός, η ανίχνευση του μεταφυσικού στοιχείου δεν λείπουν από την ποίηση της Σούλας Βιολάρη. («Ζητώ λύτρωση, Κύριε, να εξαγνίσω κάθε δυσαρμονία μου κι έτσι αμόλυντη, αγνή και άδολη θα εκμυστηρευτώ στην αφέγγαρη νύχτα πως το πεπρωμένο γεννιέται από τα σπάργανα της δίνης και της αγάπης»).

Ένα επιπρόσθετο στολίδι στην ποίηση της είναι και η πολύ πετυχεμένη χρήση της γλώσσας. Χρησιμοποιεί πολύ καλά επιλεγμένες λέξεις, με απόλυτο σεβασμό στη διαχρονική τους έννοια και αξία και τους προσδίδει τους συμβολισμούς, όπως τους συλλαμβάνει το ποιητικό της ταλέντο («Και τώρα μόνη. Λυσίκομος γυνή με τρεμάμενα χέρια και οδύνη στην ψυχή μέμφομαι τον άνεμο που έφερε τον βραχώδη έρωτα»).

Συγχαρητήρια στη Διονυσία Σούλα Βιολάρη για την πνευματική της αυτή δημιουργία και της ευχόμαστε να συνεχίσει την παρουσία της στο χώρο της ποίησης, γιατί έχει αποδείξει ήδη ότι προσφέρει έργο σοβαρό και ποιοτικό.

Χρίστος Παντελίδης

Φιλόλογος, πρώην Πρώτος Λειτουργός Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας Κύπρου