Σταυρινού Λουκία Χαραλάμπους

Αφροδίτη εγώ

.Οι χρυσές ηδονικές μου σκέψεις μετατρέπονται σε νέφος οιστρογόνων που σε καλύπτει. Όλο χάνεις το οξυγόνο σου και εισπνέεις βίαια ότι υπάρχει γύρω σου.

Οι ενδορφίνες μου σε τραβούν σε χορό κυκλωτικό. Παραδίνεσαι δίχως όρους στις παραισθήσεις και με λατρεύεις ανυστερόβουλα, όπως κάθε θεότητα. Τώρα τα λαμπερά μαλλιά μου στάλωσαν όπως την ατάραχη λίμνη. Καταστάλαξαν μετά το μπέρδεμα του τυφώνα μας.

Πριν στροβιλίζονταν ατίθασα, μα να που γλάρωσαν και γυαλίζουν πάνω στο στρογγυλό μου στήθος. Βλέπεις τον Έρωτα που παίρνει το πινέλο της λαγνείας και περνάει όλες τις τούφες με την ίδια επιμέλεια. Αναδύομαι λαμπερή, αγνή και γυμνή από το κρεβάτι μας που μετά το πάθος γίνεται θάλασσα.

Βλέπεις που λούζομαι και αρωματίζομαι. Έρχονται οι Χάριτες και μου φορούν λευκό φόρεμα. Περνούν στο μακρύ λαιμό μου μαργαριταρένιο περιδέραιο και η επιδερμίδα μου γίνεται όλκιμη, εύπλαστη με ροδαλή απόχρωση. Ταράζεσαι να μη σ'εγκαταλείψω και με ρωτάς που θα πάω τόσο αγγελοκαμωμένη.

Ικετικά μου δείχνεις την αγκάλη σου να χωθώ μέσα και να μη ξαναβγώ ποτέ.

Δεν πόθησα τίποτα πιότερο απ'αυτήν, όμως οι θεοί με καλούν. Να και οι Ώρες που μπαίνουν μέσα. Τώρα είναι η στιγμή σου λέω. Με ρωτάς πως μπορώ να σε αφήνω πίσω μόνο. Όμως οι Ώρες είναι βιαστικές και με οδηγούν στον Όλυμπο γοργά όπου οι θεοί μένουν άναυδοι από την ομορφιά μου.

Δεν ξέρω αλήθεια πόσες έριδες θα με ταλαιπωρήσουν ακόμα, ούτε πόσες φιλονικίες θα καταλαγιάσω στους θνητούς. Ξέρω μόνο πως όποτε φεύγω από κοντά σου, μόνο η οπτασία σου πλανιέται γύρω μου.

Δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο, παρά μόνο πότε θα σμίξουν ξανά οι ματιές μας και να ανταλλάξουν αγάπη. Ο Όλυμπος θαρρεί πως με κράτησε. Με ένα σάλτο φτεροπετώ μακριά, πιο ψηλά από τα γεράκια, κοντά σου. Σε μια δέσμια ελευθερία.

Τα μακρινά

Εκείνες τις πικρές στιγμές που εύχομαι να μην υπήρχα, ξεκινώ να τρέχω τα μακρινά μου.  Πάντα μόνη.

Στην καταπόνηση λύνομαι ευκολότερα.

Ξεθολώνω.

Τίποτα δε με βαστά, κανείς δε με δεσμεύει. Εγώ και το Σύμπαν σε απόλυτη αρμονία.

Το βλέμμα μου πλανάται, η σκέψη με οδηγεί.

Ο αγέρας πότε σύμμαχος, πότε εχθρός, μα πάντα εκεί να με απαλλάξει από το μίασμα. Συνταξιδιώτης μου κι αυτός.

Οι σειρήνες των πλοίων που μπαρκάρουν, με χαιρετούν. Μου γνέφουν χαιρετίσματα αλμυρά.

Ανταμώνω τη Λύτρωση που με υποδέχεται εγκάρδια σαν να με έψαχνε κι αυτή απεγνωσμένα. Με σφίγγει στην αγκάλη της και μου υπενθυμίζει να αγαπώ αυτό που είμαι.

Ο Απόλλων

Χάρισε μου τη ματιά σου την αιθέρια γητειά, πάρε κι από εμέ τα ρόδα πρωινής δροσοσταλιάς.

Αγναντεύω τη θωριά σου, είσαι Απόλλωνας θεός, και βαστώ την ομορφιά σου φυλαχτό μου, θησαυρό.

Ο ορίζοντας σου ανήκει, το στερέωμα ξαγρυπνά. Αν δε δώσεις εντολή σου δεν ανοίγεται η χαρά.

Κι είσαι πάντα ο αγαστός μου, ευγενής αληθινός. Ανεβαίνεις ως τον Ήλιο, κατεβαίνεις κραταιός.

Άυλος οφθαλμαπάτη, τέρπομαι να σε θωρώ. Αργολιώνω να σε αγγίξω μα είσαι διάφανος σαν φως.

Ονειρεύομαι φιλιά σου να'ναι αργόσυρτα υγρά, και τεντώνομαι, λυγίζω δεν υπάρχεις πουθενά.

Μου χαμογελάς με γλύκα, δε βαστά η φύση ανθεί και γεμίζει η πλάση μέλι, νέκταρ και μοσχοβολεί.

Άνοιξες πλατιά τη νύχτα να σκορπίσει η αστροφεγγιά να μπορώ να σε κοιτάξω μες στα μάτια σου ξανά.

Και με είδες κι ερωτεύτηκες τη λάγνα μου φωτιά. Μου ψιθύρισες αγάπη, λατρεμένη μου ομορφιά.

Τα βρουλιά της μάγισσας (Απόσπασμα)

Όταν πέρασαν οι 24 ώρες και έφυγε η επίδραση από το μαντζούνι, άρχισα να επιστρέφω στην αρχική μου γυναικεία μορφή. Χωρίς να θορυβηθώ από το θάνατο του γάτου, προχώρησα προς το παράθυρο και κοίταξα ψηλά τις στέγες των γειτονικών σπιτιών. Οι γάτοι συνέχισαν τις βόλτες τους αμέριμνοι σαν να μην έγινε τίποτα το σπουδαίο και ο κότσος μου είχε πια χαλάσει εντελώς.

«Αυτό το θέμα με τα μαλλιά πρέπει να λυθεί πάραυτα» είπα στον εαυτό μου και στάθηκα μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη. Ξεκίνησα να δημιουργώ κομμωτικά χτενίσματα. Προσηλώθηκα τόσο πολύ στο έργο μου που με βρήκε το ξημέρωμα με αψεγάδιαστα γυαλιστερά βρουλιά να κοσμούν σαν πίνακας το πρόσωπο μου.

«Τώρα μάλιστα» είπα με ικανοποίηση. «Από τη στιγμή που η πληρότητα είναι προσωπική υπόθεση, γιατί να περιμένω από τον καθένα να μου την παρέχει με ανταλλάγματα;»

Εμφανώς ικανοποιημένη, μάζεψα το πτώμα μαζί με τις τσατσάρες και τα αρώματα του. Με σεβασμό προς την ήττα του θύματος, τα τοποθέτησα όλα σε ένα κουτί και το έθαψα βαθιά στη λήθη.

Από δω και πέρα είμαι αυτεξούσια και στην όψη και στην κόψη.

Το όνειδος της εγκατάλειψης (Απόσπασμα)

Επέστρεψε με δυσκολία στο σπίτι της. Ο μανιασμένος αέρας την έσπρωχνε όλο και πιο πίσω, να μη μπει μέσα, να πάει κοντά του. Κι αυτή γέμισε φρίκη που στοιχεία και στοιχειά της επιβάλλονται χρησιμοποιώντας τη θέση ισχύος τους. Ότι θέλει θα κάνει, και τα σωστά και τα λάθη, και ενάντια στο νόμο της παγκόσμιας έλξης και ενάντια στους νόμους της πολιτείας. Έτσι κι αλλιώς συνέπειες πλήρωνε μια ζωή. Καλή οφειλέτης.

Ανοίγει βιαστικά την πόρτα και την ξανακλείνει να μείνει το κρύο έξω. Λες και μπορούσε να το βγάλει κι από την καρδιά της. Αποκλείεται, μέσα της ήταν παγωμένη εδώ και χρόνια. 
Κλειδώνει έχοντας την ψευδαίσθηση πως το μέσα της θα είναι ζεστό.

Παίρνει τη γάτα της στοργικά και την αγκαλιάζει απεγνωσμένα. Έγινε ο κεντρικός αποδέκτης του πόνου της. Και η γάτα σαν ιερή αιγύπτια θεότητα οσφρίστηκε την ανάγκη της κυράς της και την προστάτευε πάντα από τα κακά πνεύματα. Το ρυθμικό γουργουρητό της ήταν το τέλειο αγχολυτικό της. Έκλεισαν κι οι δυο τα μάτια κι αφέθηκαν στη δύναμη της φύσης. Κάθε λεπτό που περνούσε, η γάτα της μετάγγιζε περισσότερη γαλήνη. Όταν προχώρησε η ώρα η γάτα γρύλισε και με ένα σάλτο γύρεψε τη μοναχική γωνιά της για να ανακτήσει τη χαμένη της ενέργεια.

Η αθώωση της μαύρης κατάρας (Απόσπασμα)

Το μόνο που δεν ξεχώριζε ντόπιους και ξένους ήταν η αμμοθύελλα. Την ονόμαζαν Σιμούν και την έτρεμαν όλοι. Σηκωνόταν πηχτός δυνατός αέρας, καυτός και ορμητικός. Μάζευε με τη φούρια του όση άμμο μπορούσε να σηκώσει και σάρωνε ολόκληρη τη χώρα. Μόνο όλεθρος επικρατούσε. Όποτε αγρίευαν πολύ τα πράγματα από τους λευκούς, ο Σιμούν μαινόταν για μέρες, κατάστρεφε τις καλλιέργειες και τη σοδειά. Η ορατότητα ήταν πολύ περιορισμένη. Οι κατακτητές μαζεύονταν στις οικείες τους σαν τυφλοπόντικες.

Οι μαύροι μοιράζονταν όσα ρούχα είχαν και τυλίγονταν ή άλειφαν το σώμα τους με λίπος για προστασία. Ξεκουράζονταν όσο διαρκούσε η αμμοθύελλα, και με τα τραγούδια που μουρμούριζαν ευχαριστούσαν το Θεό τους. Ο Σιμούν ήταν η Νέμεσις των σκλάβων. Μια θεία δίκη που έπεφτε σαν πέλεκυς για τις θηριωδίες των λευκών. Εξάγνιζε το δάκρυ και το δράμα των σκλάβων στην ίδια τους την πατρίδα.

Πιάστηκε η καρδιά μου από την αφήγηση. Ένιωσα να στριμώχνομαι ανάμεσα τους και να χτυπάμε όλοι μαζί ρυθμικά τα χέρια και τα πόδια στο νέγρικο ρυθμό. Ήμουν η μόνη λευκή με μαύρη καρδιά. Ο νους μου ήταν σε βαθιά νιρβάνα. Μια κατάσταση μοναδική, που μπορούσε να εξαλείψει τον πόνο που οφείλεται στο κάρμα. Τα σώματα εξακολουθούσαν να κουνιούνται για ώρα και τα μάτια ήταν μονίμως κλειστά.